Onze kinderen en de kinderen van onze kinderen bepalen voor een deel onze toekomst. Zij pakken het stokje over. Nemen een deel mee van wat wij hen geleerd hebben en een deel dat al opgesloten zit in hun genen. Nature en nurture. Met nurture heb je als ouder een belangrijke invloed als de kids nog jong zijn. Zo wordt dan de basis gelegd voor, wat algemeen beschouwd wordt, sociaal gedrag. Ik ga er van uit dat alle ouders er alles aan doen om een helder kader mee te geven van wat wel en niet als ‘normaal’ beschouwd wordt. Dat iedere ouder daar anders mee om gaat merk je als je zoons en dochters vriendjes en vriendinnetjes meenemen. Herkenbaar? Je ziet snel dat die kaders net weer even anders zijn gebouwd.
Alsof ik een pedagoog ben zeg, zo ben ik dit stukje proza gestart. Niets is minder waar natuurlijk, maar er moet mij toch iets van het hart. De laatste maanden zie ik steeds meer tv-reclames (waarom kijk ik eigenlijk?) waar mijn haren recht van overeind gaan staan. Nou kan het de bedoeling zijn om de klant te irriteren want dan onthoud je namelijk de beelden en het merk beter. Toch moet ik hard nadenken over welk product het eigenlijk gaat. Mission failed dus!
Een voorbeeld… die met een kind van een jaar of 7 die papa de les leest na het overlijden van haar goudvis ‘Blub’. Papa wil een kuil in de tuin graven maar om het prinsesje helemaal tevreden te stellen wordt de hele bouwmarkt (oh ja, daar ging het om..) leeggekocht om een ‘staats-straat-begrafenis’ te organiseren. Uiteindelijk tevreden op de schoot van papa wordt cake gegeten en limonade gedronken.
Buurman gaat op vakantie en papa blijft achter met de kids om hun kamers op te knappen. Papa mag dan het werk doen, de kleuren en materialen worden door het kroost bepaald. Na heel wat gezwoeg (ik merk op dat in alle reclame de vaders zwoegen en zweten) is eindelijk de eerste kamer klaar. Precies in de kleuren die dochterlief wil. Dat zij over 3 weken toch liever andere kleuren heeft, weten wij natuurlijk wel. En de bouwmarkt ook.
Dochterlief met fietsenstalling (ze mist een paar tanden) vraagt papa even een drankje te halen bij de bar. Bij terugkomst ligt madame prinsesheerlijk op het ligbed dat papa achterliet. Ietwat onwennig staat pap met zijn handen in zijn broekzakken er maar bij te kijken.
Ander voorbeeld: ‘ik wil niet naar buiten’. Dat schreeuwt een nóg kleiner kind dan die van hiervoor naar papa die een pakje naar de post moet brengen in de regen. Met veel bombarie en enorm grappig verzet van dit kleine terror kindje staat paps uiteindelijk zuchtend en steunend buiten.
Kolderiek wordt in reclames steeds vaker elke vorm van respect en begrip voor ouders onderuitgehaald. Kinderen zijn vrij en mogen vooral zelf bepalen met wie en wat zij willen doen.
Kolderiek wordt in reclames steeds vaker elke vorm van respect en begrip voor ouders onderuitgehaald. Kinderen zijn vrij en mogen vooral zelf bepalen met wie en wat zij willen doen. Nu is zelfstandigheid bijbrengen heel goed. Uiteindelijk moeten zij het ook zelf gaan doen, maar mag er alsjeblieft ook wat respect verkondigd worden? En vanaf wanneer vind je dat zij zelfstandig kunnen zijn? Ieder kind is weer anders. Sommige kinderen zijn vanaf hun 11e al heel zelfstandig, anderen hebben tot na hun 18e nog begeleiding, sturing en een helder kader nodig. Zou onze huidige maatschappij er niet iets fijner bij staan als er meer vanuit respect gesproken zou worden?
In mijn tijd (pffff ik word oud, hoop ik) bepaalde niet het kind waar de vakantie heen ging. Ook het type auto en de kleur van de gezinsauto bepaalden de ouders zelf. Vrijheid voor kinderen is belangrijk. Zeggenschap en eigen meningen ook. Maar wanneer dit tot uiting moet komen en hoe? Dat bepaal je als gezin met elkaar. Diegene met de meeste levenservaring hebben dan mijns inziens net wat meer zeggenschap.
Dit is een bericht aan alle marketeers die onbewust of bewust een bijdrage willen leveren aan onze heerlijke maatschappij. Bij voorbaat dank, papa Hans
