Herkennen jullie dat? Dat sommige trajecten gericht op samenwerking ongekend lang duren en dat je denkt: waarom? Want het is vast geen onwil.
Zo ben ik met enkele ziekenhuizen al meer dan een jaar bezig om de contractuele afspraken rondom samenwerking rond te krijgen. De samenwerking gaat over een e-health-oplossing waarmee het ziekenhuis waardegedreven zorg kan leveren. De ter zake kundige hoogleraar van het centrum is vanaf het begin betrokken geweest bij de ontwikkeling en weet dus exact wat zij de toegevoegde waarde van de oplossing vindt. Het uitgangspunt voor de samenwerking is dan ook positief te noemen. Maar er is blijkbaar toch meer nodig.
Uitgaande van de gewenste samenwerking zijn we het contractproces ongeveer een jaar geleden gestart met een fysiek overleg. Met een afvaardiging van 5 personen per partij, het was pre-COVID-19, vond er een constructieve bespreking plaats, waarbij achtergronden en structuur van overeenkomsten werden toegelicht en belangrijke voorwaarden werden besproken. Bemoedigend dus. Maar kort erna kwam COVID-19 de hoek om zeilen en werd de aandacht van ziekenhuizen, en ziekenhuisstaf, logischerwijs volledig opgeslokt door de gevolgen van de pandemie. De vervolg-overleggen bleven hierdoor liggen en er was weinig contact. Na enige tijd verscheen er een mail in mijn mailbox met bezwaren en vooral een voorstel voor een geheel nieuwe contractuele constructie.
Ik schrik me een hoedje. Wat is er intussen gebeurd? Beginnen we weer van vooraf aan? En ik ben niet de enige die zo reageert: ook de betreffende hoogleraar is verbaasd en zelfs enigszins beschaamd. We plannen daarom maar zo snel mogelijk een overleg met alle betrokken personen mèt beeld en geluid, want zo komen we er niet uit. Flink bewapend met argumenten, en de ondersteuning van een juriste gaan wij het overleg in, rekenend op flinke weerstand. Bij aanvang van de meeting vult het scherm zich stapsgewijs met deels nieuwe gezichten en na een rondje kennismaken kunnen we op de inhoud ingaan. En wat schetst onze verbazing: we komen eruit! Door hernieuwde uitleg over het gebruik van de e-health-oplossing en toelichting op de rollen en verantwoordelijkheden blijken de bezwaren uit de lucht en zijn de voorgestelde afspraken zelfs eisen geworden vanuit het ziekenhuis…. Het is toch wonderlijk!
Ik kan me niet onttrekken aan de gedachte dat elkaar even zien en spreken een belangrijk aspect is in deze wending. In de maanden tussen het eerste overleg en de meest recente is er een beeld ontstaan dat zo anders is dan het besprokene, dat we op verschillende golflengtes zijn uitgekomen.
Het drukt mij weer op het leerpunt: elkaar even zien en met elkaar praten kan zoveel duidelijkheid opleveren en daarmee de beweging voorwaarts weer in gang zetten!
