Net als in een relatie groeit en ontwikkelt een nieuwe collega zich binnen een nieuwe werkomgeving. Met vallen en opstaan, langs voorzichtige conflicten en een spel van aftasten en ervaren groeit een band. Een versmelting alsof hij er al jaren was. Dit is de organisatie waar jij elke dag je wekker voor zet. Dit is de leidinggevende waarvoor je met plezier dat ene stapje harder loopt.
In de eerste periode ben je vooral gericht op het conformeren aan je nieuwe ‘team’. Jouw nieuwe club waar je bij wilt horen. Het is heerlijk om opgenomen te worden in die prachtige organisatie met fantastische grensoverstijgende doelen. Wat jammer dat je deze firma al niet jaren geleden kende…
Na de ‘witte broodsweken’ van spannende ontmoetingen met de nieuwe doelgroep, je nieuwe collega’s, vind je uiteindelijk je draai en lever je dagelijks jouw bijdrage aan het succes. Naast conformeren ga je onbewust op zoek naar mogelijkheden om je ‘kleur’ af te geven. Met jouw unieke persoonlijkheid net dat andere duwtje geven zodat je ankert in jouw team. Je identiteit wordt zichtbaarder en krachtiger, mits jouw directe omgeving daar ruimte voor laat. Versmelten is mooi en natuurlijk iets dat twee kanten uitgaat.
Na een aantal succesvolle, of enkele minder gelukkige jaarevaluaties, merk je dat zowel jij als de organisatie zich willen ontwikkelen. Je merkt helaas ook dat jouw time lines nét iets anders liggen. Hoe graag je het ook wilt en hoe hard je jezelf er ook tegen verzet: het verschil lijkt als een ontstoken wijsvinger alleen maar meer aandacht te vragen. En zo ontstaat een barst in de liefde die zo mooi begon. Een betrokken recruiter maakt de latente behoefte die je inmiddels hebt ontwikkeld manifest waardoor je open staat voor een nieuwe carrièrestap.
Nadat je samen een organisatie hebt gevonden die beter bij jouw tijdspad van ontwikkeling past zeg je op bij je huidige liefde. En dat gebeurt er iets raars. Tót het moment dat je opzegt ben je doorgaans de gerespecteerde collega, de betrouwbare medewerker aan het grote succes en de solide ontwikkeling. Van de een op de andere dag word je echter als infiltrant, overloper of het ergste van het ergste beschouwd. Je toegang tot het intranet, de database, je email wordt acuut afgesloten. Ik ken verhalen van professionals die onder toezicht van de beveiliging (?!?) een doos mochten vullen met persoonlijke bezittingen om vervolgens naar de uitgang begeleid te worden. Een taxi was al gebeld.
Bovenstaande hoor ik in mijn vak regelmatig en ik begrijp er iedere keer weer niets van. Waarom zijn sommige managers zo wantrouwend? Waarom lijkt de betrokkenheid en wederkerigheid zo dun? Wat voor beeld geef je een vertrekkende collega mee over jouw organisatie? Hoe kan het dat haat en liefde zo dicht tegen elkaar aan liggen? Is dat misschien iets neurologisch? Liggen de gebieden in onze hersenen soms zo dicht tegen elkaar aan? Schieten er synapjes over? Is het iets biochemisch?
Ik ga het nooit begrijpen.
In mijn tijd als leidinggevende heb ik regelmatig afscheid genomen van collega’s die ’verder’ gingen. Hoe moeilijk ook (het waren meestal de allerbesten die als eerste vertrokken) wenste ik hen altijd veel succes en vroeg ze nooit te vergeten van wie zij hadden leren verkopen…;-) Ik voelde mij namelijk ook verantwoordelijk voor hun mooie ontwikkeling en hun nieuwe stap in het diepe…
Verder gaan is heel natuurlijk. Niet te snel maar op het juiste moment. Vergeet ook niet dat het gras, al dan niet van kunststof, bij de buren altijd groener is. Verdiep je goed en breed voordat je de stap zet. Spreek met professionals die je kunnen adviseren over de 50 tinten groen. Ik help je daarbij graag.
Recruitment & Accountmanagement
bij Talentmark
