Ligt het aan mij of wordt onze maatschappij steeds harder en onhebbelijker? Het lijkt wel of het woord tolerantie uit ons woordenboek is geschrapt. Het is in elk geval gedaald tot onder het vriespunt. We durven niemand meer ergens op aan te spreken. Niet meer te reageren, uit angst voor een vervelende confrontatie. Asociaal rijgedrag in het verkeer? Vooral maar niets over zeggen want voor je het weet krijg je een spugende en schreeuwende automobilist aan je raampje die er niet voor terugschrikt om je een klap te geven of erger.
Laatst liep ik in de stad en gooiden vlak voor me twee jongedames, ik schat een jaar of 15 oud, een zakje en servetten gewoon op de grond nadat zij er een broodje uit hadden gepakt. Door het huidig tijdsbeeld twijfelde ik even. Ik raapte het op en liep naar de dames die even verder op een bankje waren gaan zitten. ‘Hallo, volgens mij lieten jullie iets vallen?’ Een ongemakkelijke stilte volgde. ‘Zal ik het dan maar even weggooien? Anders wordt het natuurlijk een puinhoop in de stad.” Rode gezichten knikten ongemakkelijk. Ik hoop dat zij er iets van leren.
Tegenwoordig maken we stiekem opnames als wij zien dat iemand een auto probeert open te maken of een fiets te stelen. Aanspreken en terechtwijzen durven we bijna niet meer. Misschien is het typisch iets bij ons in de Randstad en in de stad. Hoe verder bij het Westen vandaan, hoe vriendelijker men lijkt. In het dorp waar ik ben opgegroeid praten mensen op straat met elkaar. Als je contact wil in de stad, moet men eerst de oortjes uitdoen.
Als tegengeluid op de verhardende maatschappij heb ik mij voorgenomen om actie te ondernemen. Voorbeeld: gisteren zag ik twintig klanten over de opgekrulde schoonloopmat lopen bij de supermarkt. Ik wachtte even en legde het ding recht voor de deur, zodat niemand er over kon vallen. En zie ik een product dat uit een rek is gevallen? Dan zet ik dat terug. Als ik hardlopend andere lotgenoten tegenkom dan geef ik ongevraagd een high-five. Ongevraagd het goede doen, snoepjes voor Karma. Of je hier nu in gelooft of niet. Mij geeft het in elk geval een fijn gevoel. Al jaren probeer ik elk dag onderweg drie keer mensen voor te laten gaan. Natuurlijk alleen als het kan en veilig is. Een duimpje, een glimlach of een nors gezicht (de meeste mensen hebben hier de voorkeur voor) als bedankje.
Hoe zou onze maatschappij eruitzien als we allemaal proberen om Karma vet te mesten? Ik denk een stuk ontspannener en fijner.
Helpen jullie mee?
Hans Slobbe is Associate Director
Recruitment & Accountmanagement
bij Talentmark
