Tijdens het zo ontzettend geslaagde event over Gen-Z vorige week was er een moment dat ik wegmijmerde. Ik bedacht me in die 5 minuten dat de lekkerste dagen de dagen zijn dat ik vier à vijf interviews op één dag heb. Het zijn drukke dagen omdat ik altijd direct na afloop van een gesprek een profiel van de kandidaat maak. Onlangs had ik zo’n dag met vier kandidaten die toevallig allemaal uit de generatie Z komen. Twintigers die beginnen aan hun eerste baan.
Naast het uitvragen van de sterkste competenties, vraag ik ook altijd waar zij zelf nog verbeterpunten zien. “Wat zou je verder willen ontwikkelen?” Of, een vraag die het vaak goed doet: “als ik je fictief 50.000€ geef voor je persoonlijke ontwikkeling, waar geef je dat dan aan uit?”
“Misschien zijn ze opgegroeid met een storm van dopamine shotjes. Likes krijgen, waardering zoeken en vinden.”
Opvallend was dat drie van deze vier aangaven dat zij beter om willen kunnen gaan met kritiek. Het was het eerste dat zij aangaven. Zij hebben er de grootste moeite mee. Ik heb geen idee waar het vandaan komt, maar een vermoeden heb ik wel. Misschien zijn ze opgegroeid met een storm van dopamine shotjes. Likes krijgen, waardering zoeken en vinden. Je meten met het perfecte plaatje en ver wegblijven van harde kille feedback. Met weinig vallen, maar blijven staan en doorlopen. Een identiteit ontlenen aan een mengelmoes van je digitale ik en je ‘levende’ ik. Zijn zij momenteel niet het grootste deel van hun ‘wakkere’ tijd online? Op straat is oogcontact eng. Praten met vreemden doe je niet. Tenminste als ik zie wat er op straat om mij heen gebeurt.
Het is een generatie die doorgaans beschermd is opgegroeid. Voordat zij konden vallen stonden papa, mama of vriendengroep al klaar om op te vangen. Dat is natuurlijk heel fijn, maar past wat mij betreft in het rijtje van extreem veel je handen wassen. Daarmee bouw je namelijk weinig natuurlijke weerstand op.
In mijn denkwereld kan het helemaal geen kwaad als jongeren af en toe een tegenslag krijgen. Het geeft ze inzicht dat de perfecte wereld, de perfecte baan, de ideale werkgever gewoonweg niet bestaat. Wij leven op basis van compromissen. Van nemen en geven. Van inzet, successen en ook zeker teleurstellingen. Zo krijgen dromers misschien wat meer voet aan de grond en een ander besef van de realiteit. De werkelijkheid bestaat niet. Die wordt namelijk gevormd door de manier waarop je kunt reflecteren en zaken van verschillende standpunten leert bekijken. Met een mooi woord: perspectivistische lenigheid. Dat kan in mijn optiek alleen maar als je ook hebt leren om te gaan met de minder positieve kanten van het leven.
De kandidaten die ik sprak bedankte ik voor hun openheid en eerlijkheid. Toen ik hen vroeg waar dat ‘beter om kunnen gaan met kritiek’ vandaan zou kunnen komen gaven zij zelf aan in de wedstrijd te zijn voor het ‘perfecte plaatje’. Een wedstrijd met studiegenoten, leeftijdgenoten en digitale übermenschen.
Het is een prachtige en bijzondere generatie die enorm wordt uitgedaagd. Vroeger (?!) was mijn aandachtspunt het niet bij de pakken neerzitten als ik voor de 8e keer van een assistente te horen had gekregen dat de dokter écht geen tijd voor mij had.
Andere tijden, uit de oude doos.
Had er ooit maar iemand mij 50.000€ gegeven voor mijn ontwikkeling!
Hans Slobbe is Associate Director
Recruitment & Accountmanagement
bij Talentmark
