Ik wist de ondernemingsraad te overtuigen om in te stemmen met mijn ontslag. Net op tijd, omdat een week later een cycle meeting gepland stond met mijn hele team. Het ideale moment om mijn vertrek aan te kondigen.
Iedereen arriveerde de avond voorafgaand aan de vergadering en vond bij het inchecken een persoonlijke brief met een zweep (?) en een safarihoed op de kamer. Het thema van de meeting: Indiana Jones en de zoektocht naar de Gouden Strip (bij Diabetes Care verkochten wij bloedglucose stripjes). ’s Ochtends galmde de titelsong van Indiana Jones door de gang en in de vergaderzaal hingen aangepaste filmposters met de namen van alle collega’s erop. De stemming zat er goed in bij aanvang, maar die zou snel omslaan.
Mijn pad door de jungle zou een andere zijn…
Bij mijn introductie verhaalde ik over de soms moeilijke weg naar de groei en ontwikkeling van ons portfolio. De adoptie in de markt en de gevaren onderweg… het is een ware queeste. Uiteindelijk vertelde ik dat mijn weg door de jungle een andere zou worden. Dat onze wegen zich zouden scheiden. Blijkbaar was dit voor iedereen een grote verrassing. Het was ons gelukt om dit onder de pet te houden. De reacties waren heftig. Er vloeiden tranen en er kwamen veel vragen naar boven. Na een koffiepauze besloten we ‘om de zinnen te verzetten’ door een wandeling te gaan maken in het bos. Het was fijn om met iedereen persoonlijk te kunnen praten en ik denk dat wij niet zonder reden, ook nog verdwaalden. Na bijna twee uur wandelen was het tijd voor een lunch.
’s Middags gingen wij met elkaar aan de slag met onze queeste: op zoek naar de Gouden Strip. Lange lederen regenjassen en Solexen stonden klaar voor de zoektocht. Onderweg schoten we met pijl en boog op borden die gevuld waren met logo’s van onze concullega’s. Niet netjes, maar we moeten natuurlijk nooit vergeten met wie we in dezelfde vijver vissen. Uiteindelijk bereikten we een open veld waar wij individueel onderdeel werden van een gevecht met tijgers en leeuwen. In beschermde pakken werden wij aangevallen door politiehonden. Een heftige ervaring. Het eind van de dag naderde toen een helikopter neerdaalde om ons in groepjes verderop ergens op de Veluwe te droppen. Daar volgde nog een kleine wandeling die uitkwam bij een kampvuur met een schatkist. In deze kist zat voor iedere deelnemer een juwelendoosje met een Goude Strip. Deze Strip (slechts goud gespoten natuurlijk) kon elke Indiana bij zich houden voor momenten dat het ontbreekt aan energie of kracht om de strijd aan te gaan. Die avond werden de persoonlijke ervaringen met elkaar gedeeld en vloeide de alcohol scheutig.
Als het je ontbreekt aan energie: vind houvast aan een klein symbool
De volgende ochtend vertrok ik nog voordat iedereen aan het ontbijt kwam richting kantoor om daar mijn bureau op te ruimen en afscheid te nemen van het kantoorpersoneel.
Met rechte rug en opgeheven hoofd ben ik naar huis gereden. De zwaarste, heftigste en mooiste dag in mijn carrière. Ik probeerde er met vuurwerk uit te gaan, en dat was mij gelukt. Het maakte de transitie niet lichter, maar serieus mooier. Met trots kijk ik terug op die dag. Alles was tot in detail georganiseerd en liep zoals het moest lopen.
Het lukt niet altijd om met vuurwerk weg te gaan. Meestal niet zelfs. Maar als je de kans krijgt en de situatie zich voordoet, hoop ik dat dit verhaal je inspireert zodat je in ieder geval met opgeheven hoofd verder kan.
Denk eens terug: wat was jouw mooiste en meest bijzondere carrière dag? Ik ben heel nieuwsgierig naar jouw verhaal.
Mooie feestdagen en doe voorzichtig met vuurwerk…
